Stel, je wilt een diverser publiek bereiken (da’s trouwens altijd een goed idee). Je gaat dus op zoek naar manieren om dat te doen. Na een beetje research (ook een goed idee) hou je twee opties over: inclusieve marketing of etnomarketing. Oké, maar welke aanpak kies je? Spoiler alert: wij hebben een voorkeur voor inclusieve marketing. Hieronder ontdek je waarom.

Even je geheugen over inclusieve marketing opfrissen…

We kunnen echt eindeloos over inclusieve marketing praten, maar daarvoor ben je natuurlijk niet hier. Kort samengevat is het een manier om inclusief te communiceren én rekening te houden met de bestaande diversiteit in onze samenleving, denk bijvoorbeeld op vlak van gender, ability, afkomst of religie. Binnen die diversiteit ga je dan op zoek naar overeenkomsten tussen verschillende doelgroepen om zoveel mogelijk mensen – waaronder dus ook etnische minderheden – te bereiken.

… en kennismaken met etnomarketing

Bij etnomarketing ga je je daarentegen net selectief richten op etnische minderheden. Je probeert zo goed mogelijk in te spelen op hun noden en behoeften, wat wij bijvoorbeeld deden voor Brussels Airport. Mooi, want traditionele marketing plaatst die doelgroep niet vaak in het middelpunt van de belangstelling. In vergelijking met inclusieve marketing bereik je dus een minder breed – want specifiek – publiek. Klinkt ook niet slecht, toch? Is de keuze dan een kwestie van persoonlijke voorkeur?

Zo klaar als een klontje

Niet helemaal. Want als je het niet goed aanpakt, kan je het gevoel opwekken dat etnische minderheden niet geïntegreerd of geaccepteerd worden binnen de maatschappij, en net daarom een speciale behandeling nodig hebben. Je moet dus goed bekijken op welke noden en behoeften je inspeelt, en of die écht alleen bij een etnische minderheid horen. Voor behoeften en noden die door een brede doelgroep geconsumeerd worden, is etnomarketing minder efficiënt. Zo kwam de Tiense suikerraffinaderij in 2018 op het idee om “Shukr” op de markt te brengen. Een suikerreep die 15 keer zoeter was dan het klassieke suikerklontje, gericht op de Maghrebijns-Arabische gemeenschap. Hoewel die doelgroep zeker van zoete thee houdt, bleek dat ze toch niet op speciale suiker zaten te wachten.